,,Dziewczynka z książkami”
Dawno dawno temu kiedy noc była zimna, a biały puch zaśnieżył już wszystkie uliczki i dachy domów, na skraju ciemnego ganku siedziała mała dziewczynka. Ubrana była w brązowy kubraczek, jej buciki były zdarte, a rękawiczki dziurawe. Była bardzo zmarznięta i wygłodzona. W rękach trzymała książkę, która była jej jedynym dobytkiem i źródłem ciepła. Była to niezwykła książka oprawiona w czerwony materiał, który sama uszyła. Dziewczynka kochała czytać. Było to jej jedyne szczęście jakie pozostało, ponieważ była sierotą. Matka podarowała jej tę książkę przed śmiercią. W książce zawarte były: miłość i bezcenny czas. Kiedy mała dziewczynka przyglądała się ciemnej ulicy zauważyła spieszącego się przechodnia. Zawołała go cichym głosem i zachęcała do przeczytania tej książki, ponieważ może on dzięki temu wiele zyskać. Nieznajomy nie patrząc na dziewczynkę odrzekł, że nie ma czasu i szybkim krokiem powędrował w przeciwnym kierunku. Dziewczynka ze smutkiem otworzyła książkę, z której wiatr porwał kilka kartek. Mijały godziny i zaczął padać śnieg. Nagle zauważyła kobietę i mężczyznę, którzy głośno się kłócili. Zawołała cichym głosem i to wystarczyło, by para zwróciła na nią uwagę. Pokazała im nieśmiało książkę i zachęcała do jej przeczytania zaznaczając, że to rozwiąże ich wszystkie problemy. Młodzi ludzie wyśmiali ją i odeszli pogrążeni w kłótni. Wtedy z książki znowu ubyło kilka kartek. Dziewczynka w rozpaczy otworzyła książkę. Ujrzała swoją zmarłą matkę, która ze spokojem wołała ją do siebie. Wiedziała, że to jej ostatnie chwile na tym strasznym świecie. Wydała ostatnie tchnienie, podczas którego dało się słyszeć słowa: Lubimy czytać.

,,Dziewczynka z książkami”
Dawno dawno temu kiedy noc była zimna, a biały puch zaśnieżył już wszystkie uliczki i dachy domów, na skraju ciemnego ganku siedziała mała dziewczynka. Ubrana była w brązowy kubraczek, jej buciki były zdarte, a rękawiczki dziurawe. Była bardzo zmarznięta i wygłodzona. W rękach trzymała książkę, która była jej jedynym dobytkiem i źródłem...

Dawno, dawno temu w magicznej krainie mieszkał król wraz z dwoma pięknymi córkami, młodszą Almirą i starszą Terrą. Terra miała niebawem zawrzeć małżeństwo z księciem zamieszkującym sąsiadujące królestwo. Nie mogła doczekać się opuszczenia zamku, gdzie zawsze czuła się gorsza od swojej miłej, pięknej, młodszej siostry. Co noc sprawdzała swoją przyszłość w magicznej kuli, aż pewnego razu ukazała jej się wizja, w której jej siostra bierze ślub z księciem. Jeszcze tej samej nocy podsycana gniewem rozkazała myśliwemu zabić Almirę. Mężczyzna jednak nie potrafił tego zrobić. Ostrzegł ją przed planami siostry i kazał uciekać. W końcu dotarła ona przed bramę nieznanego zamku. Zamieszkiwało go siedmioro książąt, którzy postanowili przyjąć dziewczynę pod swój dach. Almira nie przyznała się nikomu do swojego pochodzenia i zgodziła się przyjąć posadę służącej najstarszego księcia. Młodzi spędzali ze sobą coraz więcej czasu, a książę nie mógł się oprzeć pięknu i mądrości księżniczki. Tymczasem kula po raz kolejny pokazała Terze wizję. Okazało się bowiem, że Almira trafiła na dwór księcia, który przeznaczony był jej siostrze. Terra postanowiła sama ją zabić. Kiedy Almira zbierała zioła, zbliżyła się do niej w przebraniu staruszki i przecięła jej rękę zatrutym sztyletem. Nieprzytomną dziewczynę zabrano do zamku, gdzie książęta spędzili długie godziny nad stosami ksiąg szukając dla niej ratunku. W końcu najstarszy z braci, zakochany w Almirze znalazł odpowiedź- to miłość. Złożył na jej ustach pocałunek i patrzył jak jego ukochana odzyskuje siły. Jakie szczęście, że wszyscy lubimy czytać-powiedział i nie czekając dłużej poprosił księżniczkę by została jego żoną.

Dawno, dawno temu w magicznej krainie mieszkał król wraz z dwoma pięknymi córkami, młodszą Almirą i starszą Terrą. Terra miała niebawem zawrzeć małżeństwo z księciem zamieszkującym sąsiadujące królestwo. Nie mogła doczekać się opuszczenia zamku, gdzie zawsze czuła się gorsza od swojej miłej, pięknej, młodszej siostry. Co noc sprawdzała swoją przyszłość w magicznej kuli, aż...

Dawno, dawno temu pewien żołnierz, wracając z wojny, spotkał w lesie czarownicę. Stała pod rozłożystym drzewem mrużąc któtkowzroczne oczy i gdy tylko się do niej zbliżył, odezwała się w te słowa:
- Witaj, dzielny żołnierzu. Czy zechciałbyś wyświadczyć mi drobną przysługę? Wdrap się na wierzchołek tego drzewa, a następnie wślizgnij się przez otwór do środka. Znajdziesz tam trzy kufry z książkami. Pierwszy z nich zawiera książki w wersji pocket, drugi – egzemplarze w miękkiej oprawie, a trzeci – w twardej. Jako zapłatę za oddaną przysługę możesz sobie wziąć tyle tomów, ile zdołasz unieść. Jedyne, co musisz zrobić, to przynieść mi moje okulary, które zostawiłam tam w czasie ostatniej wizyty. Bez nich nie jestem w stanie czytać, nie widzę już bowiem tak dobrze, jak 200 lat temu.
Żołnierz nie namyślał się długo. Z kocią zwinnością wdrapał się na wierzchołek drzewa i wskoczył przez otwór do środka. Jego oczom ukazały się nie tylko trzy kufry, lecz również trzy wielkie sowy. Pierwsza z nich miała oczy wielkości talerzy, druga – młyńskich kół, a trzecia – latających spodków. Przycupnęły na perskim dywanie, każda z książką w szponach. Jakież było jednak zdziwienie żołnierza, gdy przekonał się, że do zapalonych czytelników zgromadzonych w kufrach woluminów należały również wiewiórki, kuny, łasice, dzikie koty oraz wszelkiej maści ptaki. Wszystkie zwierzęta delektowały się lekturą w ciszy i skupieniu, jedynie co jakiś czas dawał się słyszeć szelest przewracanych kartek. Spostrzegłszy przybysza, przerwały czytanie, a sowa o oczach jak latające spodki, widząc zdziwienie malujące się na twarzy żołnierza, zapytała:
- Na cóż tak patrzysz młodzieńcze? Przecież wszyscy lubimy czytać!

Dawno, dawno temu pewien żołnierz, wracając z wojny, spotkał w lesie czarownicę. Stała pod rozłożystym drzewem mrużąc któtkowzroczne oczy i gdy tylko się do niej zbliżył, odezwała się w te słowa:
- Witaj, dzielny żołnierzu. Czy zechciałbyś wyświadczyć mi drobną przysługę? Wdrap się na wierzchołek tego drzewa, a następnie wślizgnij się przez otwór do środka. Znajdziesz...

Dawno dawno temu żyła sobie mała samotna dziewczynka. Nie umiała czytać i pisać,a najbardziej brakowało jej przyjaciół. Pewnego dnia gdy poszła głodna do parku, spostrzegła na ławce ,z której zawsze obserwowała szczęśliwe dzieci małego chłopca. Wydawał się jej samotny,a dziewczynka poznała to po tym,że czasem też czuła się samotna. Usiadła koło niego i zapytała-Co robisz?-Chłopiec spojrzał na nią i odpowiedział- Jak to co..przecież widzisz,że czytam książkę
-A dlaczego nie się z innymi dziećmi? -zapytała
-Czytanie jest lepsze od zabawy z dziećmi
-Ale wydajesz się być taki samotny
-Bo jestem samotny,ale nie dla tego,że czytam książki,tylko dlatego,że mam ciągle pecha i jestem niezdarny. A poza tym ty też wydajesz się samotna,a jakoś nie czytasz książek
-Wiem,ale mamy ze sobą coś wspólnego
-Niby co?-zapytał zdziwiony
-Oboje jesteśmy samotni i mamy pecha. Może się zaprzyjaźniony i razem będziemy mieli szczęście?
-Możemy. Będziemy mogli spotykać się tu i razem czytać książki, mogę ci nawet jakąś pożyczyć.
-Świetny pomysł
Dziewczynka i chłopczyk od tego czasu spędzali ze sobą każdy dzień w parku. Tą dziewczynką jestem ja i z pewnym chłopcem bardzo lubimy czytać książki.

Dawno dawno temu żyła sobie mała samotna dziewczynka. Nie umiała czytać i pisać,a najbardziej brakowało jej przyjaciół. Pewnego dnia gdy poszła głodna do parku, spostrzegła na ławce ,z której zawsze obserwowała szczęśliwe dzieci małego chłopca. Wydawał się jej samotny,a dziewczynka poznała to po tym,że czasem też czuła się samotna. Usiadła koło niego i zapytała-Co...

– Dratewko, przecież widzę że to podstęp. – Rozzłościł się smok. – Ponawiam ci swoją propozycję. Mój skarbiec, wraz z całą zawartością, stanie się nasz.

– Nie interesuje mnie złoto, gadzie!

– Złoto? Ależ po cóż mi złoto, głupcze! – Przestrzeń między rozmówcami wypełniły płomienie wypuszczone przez smoka. – Wybacz. Nie wiem co ci naopowiadali, ale nie mam żadnego złota.

– Jak to? Po co mieli by mnie okłamywać? Przecież sam mówiłeś o skarbie!

– Tak, o prawdziwym skarbie, nie o jakiś błyskotkach. Pokażę ci, zaufaj mi choć przez moment. Błagam cię Szewcze. Teraz się oddale, wrócę za pół godziny. Ty w tym czasie zajrzyj do mej jaskini i sam się przekonaj.

Dratewka wiedział, że wiele nie ryzykuje. Wiedział też, że zawsze warto rozwiewać mgłę niewiedzy. W środku spędził o wiele więcej czasu niż pół godziny. Na zewnątrz czekał już na niego smok.

– Taki księgozbiór. – Powiedział do olbrzyma. – Jakaś część mnie nie dziwi się, że chcą go posiąść, nawet kosztem twojego życia.

– Posiąść? – Szewczykowi wydało się przez moment, że smok się zaśmiał – Nie, naiwny chłopcze, nigdy nie czułem się jego właścicielem. Oni mieli do niego dostęp.

– A więc dlaczego...

– Chcą go zniszczyć. Spalić. Widzisz, nie wszyscy lubimy czytać. Niektórzy boją się wiedzy.

Szewczyk nie zastanawiał się długo. Następnej nocy przyprowadził wszystkich z wioski na polankę, obok strumyka, gdzie jak powiedział, znajdowało się truchło smoka. Zanim zauważyli, że ich okłamał był już daleko. Zginęli w kuli płomieni.

– Dratewko, przecież widzę że to podstęp. – Rozzłościł się smok. – Ponawiam ci swoją propozycję. Mój skarbiec, wraz z całą zawartością, stanie się nasz.

– Nie interesuje mnie złoto, gadzie!

– Złoto? Ależ po cóż mi złoto, głupcze! – Przestrzeń między rozmówcami wypełniły płomienie wypuszczone przez smoka. – Wybacz. Nie wiem co ci naopowiadali, ale nie mam żadnego złota.

...

Poszła raz sobie dziewczyneczka mała
do babki, co w bibliotece pracowała.
Zapakowała w plecak ksiązki do wymiany,
bowiem kary ją od przetrzymywania odstraszały.
Szła więc tak przez miasto, aż spotkała chłopca, co wygląda, .
Jak Paweł, z naprzeciwka, który całymi dniami internety przegląda.
Spytał ją chłopak dokąd tak się spieszy,
Zgodnie z prawdą, powiedziała, że na myśl spotkania z babcią się cieszy.
Chłopiec odszedł z pogardą, dziewczynka dalej poleciała,
a już chwilę później babcie przytulała.
- Czy za przeczytanych osiem ksiązek należą mi się brawa?-spytała
- To, że lubimy czytać to jest nasza sprawa- odpowiedziła babcia, a dziewczyna po chwili przytaknęła.
Bajka byłaby pozytywna, gdyby nie zakończenie
gdzie nagle chłopiec się zjawił i zniszczył marzenie,
o trzeciej części tomu ostatnio przez dziewczynkę przeczytanego,
bowiem brutalnie w twarz jej powiedział, że już nici z tego.

Poszła raz sobie dziewczyneczka mała
do babki, co w bibliotece pracowała.
Zapakowała w plecak ksiązki do wymiany,
bowiem kary ją od przetrzymywania odstraszały.
Szła więc tak przez miasto, aż spotkała chłopca, co wygląda, .
Jak Paweł, z naprzeciwka, który całymi dniami internety przegląda.
Spytał ją chłopak dokąd tak się spieszy,
Zgodnie z prawdą, powiedziała, że na myśl...

Dawno, dawno temu istniało piękne, lecz biedne cesarstwo. Wszystko za sprawą cesarza, który kochał ubrania-żadnych szat nie zakładał dwa razy. Niestety za jego miłość płacili poddani.
W stolicy była ogromna biblioteka, którą założył pradziad cesarza. Zawsze świetnie prosperowała, lecz nowy cesarz ani myślał wspierać jej działalności. Ktoś musiał temu zaradzić.
Kiedy cesarz ogłosił, że potrzeba mu nowych szat zgłosiło się dwóch bibliotekarzy. Żaden z nich nie potrafił szyć, jednak wpadli na genialny pomysł. Obiecali cesarzowi magiczne szaty.
-Magiczne?- dziwił się cesarz.- A na czym niby ma polegać ta magia?
-Będą widzialne tylko dla mądrych ludzi. Głupcy ich nie zobaczą! Będzie mógł Cesarz wykryć głupców w swoim otoczeniu!
Pomysł tak przypadł do gustu cesarzowi, że kazał im rozpocząć pracę natychmiast. Dał im nawet warsztat!
Młodzieńcy udawali, że pracują intensywnie przez dwa tygodnie. Kiedy ktoś chciał sprawdzić ich szaty pokazywali na pusty wieszak i kazali podziwiać dzieło. Wszyscy byli tak przerażeni, że są głupcami, że zaczynali kłamać, że je widzą. Najbardziej przerażony był cesarz, kiedy nie zobaczył nic. Postanowił jednak udawać jak inni. Założył więc magiczne szaty i postanowił pokazać się ludowi. Maszerował spokojnie ulicami miasta, gdy nagle jakieś dziecko krzyknęło:
-On jest nagi!
Kiedy cesarz zdał sobie sprawę, że został oszukany i szat w rzeczywistości nie ma wezwał dwóch mężczyzn do siebie.
-Dlaczego to zrobiliście?!
-Bo LUBIMY CZYTAĆ, a ty Panie zaniedbałeś naszą bibliotekę. Książki są stare i zniszczone, a ty codziennie nosisz nowe ubrania!
Cesarz pomyślał, że gdyby więcej czytał nigdy nie dałby się tak oszukać. Postanowił się zmienić, a bibliotekę odnowić!

Dawno, dawno temu istniało piękne, lecz biedne cesarstwo. Wszystko za sprawą cesarza, który kochał ubrania-żadnych szat nie zakładał dwa razy. Niestety za jego miłość płacili poddani.
W stolicy była ogromna biblioteka, którą założył pradziad cesarza. Zawsze świetnie prosperowała, lecz nowy cesarz ani myślał wspierać jej działalności. Ktoś musiał temu zaradzić.
Kiedy cesarz...

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami książę Archibald był już zmęczony. Od kilkunastu godzin jeździł po okolicznych miasteczkach i szukał JEJ - tej jedynej, wymarzonej, ale nie wyśnionej, bowiem całkiem rzeczywistej. Jeszcze wczoraj wirowali na parkiecie, kiedy nagle tak po prostu wybiegła… Nie rozumiał tego. Na szczęście zgubiła pantofelek, więc książę mógł wyruszyć na poszukiwania.

Wieczorem jego kareta zajechała przed okazały budynek i Archibalda po raz nie wiadomo który wypełniła nadzieja. Zapukał do drzwi, kątem oka zarejestrował ruch w oknie i już stał twarzą w twarz z uśmiechniętą kobietą. Ponieważ osiedlowy aparat informacyjny działał bez zarzutu (Paciorkowa od rana biegała, roznosząc wieści), książę nie musiał nic mówić. Kobieta od razu zawołała swoje dwie córki i we trzy wymownie na niego spojrzały. Archibald wyjął więc pantofelek i spróbował wsunąć go najpierw na jedną, a następnie na drugą stopę. Bez powodzenia. Zrezygnowany westchnął i skierował się ku wyjściu, lecz wtedy ujrzał jeszcze jedną dziewczynę. Bez chwili wahania podbiegł do Kopciuszka i założył mu bucik. Jak ulał!

Jednak zanim młodzi rzucili się sobie w ramiona, wtrąciła się macocha:
- Czy ja wiem, książę? Popatrz tylko na ten but - przecież to co najmniej zeszły sezon!
Kopciuszek się speszył:
- Tak, książę, przyznaję, nie jestem na bieżąco z modą.
- Wszystkie pieniądze wydaję na książki - dodał cichutko.
- Coo? Ależ to.. to.. - Archibald zaniemówił, co siostry zinterpretowały jako oburzenie i postanowiły wykorzystać:
- My nie lubimy czytać, książę!
Lecz on jakby ich nie słyszał:
- To wspaniale! Tyle czasu szukałem dziewczyny pięknej i wrażliwej, a znalazłem jeszcze oczytaną! Kopciuszku, wyjdziesz za mnie?

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami książę Archibald był już zmęczony. Od kilkunastu godzin jeździł po okolicznych miasteczkach i szukał JEJ - tej jedynej, wymarzonej, ale nie wyśnionej, bowiem całkiem rzeczywistej. Jeszcze wczoraj wirowali na parkiecie, kiedy nagle tak po prostu wybiegła… Nie rozumiał tego. Na szczęście zgubiła pantofelek, więc książę mógł wyruszyć na...

Dawno, dawno temu za górami, za lasami i siedmioma dolinami istniało królestwo, w którym zapanowała wielka radość. Wreszcie na świecie pojawiła się od dawna wyczekiwana córka pary królewskiej. Z tej okazji dumny ojciec postanowił zaprosić na chrzest jedynaczki wszystkie mieszkające w królestwie wróżki. Każda z nich otrzymała do obiadu złote sztućce, poza ostatnią. Król nie przewidział iż wszystkie czarodziejki przybędą na uroczystość, niestety dla czarodziejki była to największa obraza jakiej doświadczyła. Kiedy przyszła jej kolej na składanie życzeń królewnie nie życzyła jej piękna czy szczęścia lecz powiedziała:
- Nim minie 18 lat królewna czytając rozetnie sobie palec kartką i umrze.- po czym zniknęła
Na sali postał wielki szum, uciszyła go najmłodsza z wróżek mówiąc:
- Nie umrze lecz zaśnie, a zbudzi ją ten kto w dowód prawdziwej miłości przeczyta na głos do końca cała książkę będącą przyczyną nieszczęścia. Wszak w naszym królestwie wszyscy lubimy czytać, jeśli jakiś książę nie docenia tej rozrywki nie jest godny ręki królewskiej córki.
Król chcąc uchronić córkę przed strasznym losem rozkazał schować wszystkie książki w królestwie w górskich jaskiniach choć serce krajało mu się. Miłość do dziecka była silniejsza niż to, co dotychczas było sensem jego życia.
Lata mijały, pewnego dnia, niedługo przed 18 urodzinami królewna szukała na strychu nici do kołowrotka i nieopatrznie otwarła starą, zakurzoną skrzynię. Była w niej bardzo zniszczona książka, która zadziwiła królewnę. Do tej pory czytała tylko z wielkich tablic, nigdy z papieru. To odczucie było dla niej czymś zupełnie nowym i cudownym, niestety, przewracając kolejne strony królewna przecięła kartką skórę na palcu i omdlona upadła na ziemię. Wraz z nią zasnęło całe królestwo. Jedyne co mogły zrobić wróżki to przenieść śpiącą królewnę do jej komnaty i położyć obok niej książkę, a następnie nakłaniać wszystkich okolicznych książąt by próbowali swych sił w odczarowaniu królewny.
Mijały lata, a w zamku zjawiali się kolejni królewicze, najpierw konno, następnie na motorach. Niestety, nawet jeśli któryś z nich pokonał zamkowe mury nie był w stanie obudzić śpiącej.
Aż pewnego dnia obok zamku przechodził królewicz szukający przygód, bez problemu pokonał ruiny murów zamkowych i wszedł do komnaty. Od razu zakochał się w śpiącej królewnie, lecz nie potrafił jej obudzić. Nie zadziałał nawet pocałunek prawdziwej miłości (wszak ona nie mogła go poznać śpiąc). Młodzieniec postanowił pozostać przy śpiącej mając nadzieję, że kiedyś się obudzi. Mówił do niej lecz nic się nie zmieniało. W końcu znalazł w kącie sali porzuconą książkę i zaczął ją czytać swej ukochanej.
Choć książę kochał czytać lektura męczyła go okropnie. Ilekroć jednak chciał ją zarzucić miał coraz silniejsze wrażenie, że jego życie zmieni się jeśli tylko zdoła ukończyć jeszcze jedna stronę. Wreszcie zabrzmiały ostatnie słowa i królewna obudziła się.
Zdziwiła się widokiem obcego mężczyzny oraz wszechobecnym kurzem. Nieznajomy przywitał się i przedstawił po czym powiedział:
- Kocham Cię, choć Ty nie znasz mnie ani trochę. Będę zaszczycony jeśli zostaniesz moją żoną, kiedykolwiek to nastąpi. Mam tylko jeden warunek, jeśli następnym razem będziesz chciała bym Ci poczytał wybierzmy książkę razem, może coś Pratchetta albo Bułhakowa, wybacz ale nie wiem czy zdołam jeszcze raz przebrnąć przez "Nad Niemnem".
Po tych słowach oboje roześmiali się. I żyli długo i szczęśliwie.

Dawno, dawno temu za górami, za lasami i siedmioma dolinami istniało królestwo, w którym zapanowała wielka radość. Wreszcie na świecie pojawiła się od dawna wyczekiwana córka pary królewskiej. Z tej okazji dumny ojciec postanowił zaprosić na chrzest jedynaczki wszystkie mieszkające w królestwie wróżki. Każda z nich otrzymała do obiadu złote sztućce, poza ostatnią. Król nie...